Van medewerker facilitaire dienst naar verpleegkundige: Dennis vond zijn plek in UZ Leuven

Dennis en het universitair ziekenhuis van Leuven. Het verhaal van beide protagonisten begint als een tragische liefdeshistorie vol gemiste kansen. Maar al gauw blijkt het een bruisende roman over toewijding en volharding met een hoopvol, open einde.

Dennis: “Tijdens mijn jeugd was voetbal mijn grote uitlaatklep. Ik vond het moeilijk om een doel te vinden buiten het sporten. Studeren kwam vaak pas op de tweede plaats. In het middelbaar volgde ik voetbal aan een topsportschool. Daarna koos ik voor verpleegkunde, een studie die ik niet afmaakte. Niet matuur genoeg, achteraf gezien. De passie voor voetbal bleef, ik heb bij STVV gespeeld tot blessures op mijn 18de definitief een streep zetten onder mijn voetbalambities.”

En wat met de passie voor verpleegkunde?

Dennis: “Die bleef. Mijn moeder heeft altijd in UZ Leuven gewerkt als logistiek medewerker. Ik woon er op vijf minuten vandaan. Het was een omgeving die altijd al vertrouwd aanvoelde. Toen ik op eigen benen wilde staan, ben ik er dan ook begonnen in de schoonmaakploeg met het idee dat ik al werkervaring kon opdoen en me later zou kunnen opwerken. Na twee jaar schoonmaak, een jaar in de wasserij en twee jaar patiëntenvervoer was het een uitgemaakte zaak: ik zou opnieuw verpleegkunde gaan studeren.”

Dat doe je via Project 600. Kan je daar wat meer over vertellen?

Dennis: “Ik volg de HBO5 Verpleegkunde op Campus Gasthuisberg, een opleidingstraject verpleegkunde in drie jaar. Op mijn sociale leven zet ik tijdelijk de rem, omdat ik me 100% wil focussen op m’n studie. Dankzij Project 600 wordt mijn basisloon doorbetaald. Daar zijn uiteraard een aantal voorwaarden aan verbonden. Zo moet je twee jaar in de zorgsector werken én gaat de selectie gepaard met testen en een interview. Ik was het al gewoon om geld te verdienen dus zie het als een enorm voordeel dat ik nog steeds een loon blijf trekken. In januari 2025 studeer ik af en kan ik aan de slag op radiologie, maar daar wil ik het niet laten stoppen. Ik plan nu al om er een bachelor bij te doen.”

Wat doet het met je om terug op de schoolbanken te zitten?

Dennis: “Ik zit er nu met een heel andere mindset dan vroeger op school. Ik ben nu diegene die op de eerste rij zit, altijd op tijd is en zich nooit ziek meldt. Op stages krijg ik de feedback dat ik het werk zié, dat het merkbaar is dat ik ervaring heb met patiënten en weet hoe ik me moet opstellen in een team. Anderzijds heb ik al een eigen mening, die je als student soms toch moet nuanceren. Ik weet nu veel duidelijker wat ik wil.”

Wat haal je voor jezelf uit de job?

Dennis: “Een dankjewel, het intense contact met patiënten: het geeft me zoveel voldoening. Je komt in contact met de hele wereld, elke dag is de situatie weer anders. Ik merk dat ik zowel professioneel als persoonlijk enorm groei. Mijn blik wordt ruimer. Elke afdeling vraagt bijkomende vaardigheden van een verpleegkundige. Op radiologie is het soms lang wachten, dan moet je kunnen omgaan met de frustratie die patiënten voelen. Op een andere afdeling is het zorgzaam opvangen van pijn dan weer erg belangrijk. Je moet jezelf constant in vraag stellen: geef ik wat nodig is op dit moment?”

Welke momenten vind je het moeilijkst?

Dennis: “Mezelf kunnen begrenzen, vind ik niet vanzelfsprekend. Op veel afdelingen zijn de contacten heel intens, dat is emotioneel erg zwaar. Op radiologie neem ik het werk minder mee naar huis. Toch zijn bepaalde situaties niet makkelijk. Patiënten die naar hun levenseinde toegaan, foto’s waarop je uitzaaiingen opmerkt,… In principe voert de arts de gesprekken met de patiënt, maar eens die de kamer uit is, ben je het belangrijkste aanspreekpunt. Zowel voor de patiënt als de familieleden. Dat is een serieuze verantwoordelijkheid. Het vraagt ervaring, en reflectie over hoe je je als verpleegkundige correct opstelt.”

Hoe zie jij jezelf verder evolueren in je job?

Dennis: “Ik zie wel wat op mijn pad komt. Op een hospitalisatieafdeling gaat de grootste aandacht uit naar het fysieke, terwijl geestelijke gezondheidszorg me ook sterk interesseert. Daar zou ik me in de toekomst graag in verdiepen. Ik vind het belangrijk om mezelf te blijven ontwikkelen. Stap voor stap.”

Welk advies had je zelf graag gekregen voor je eraan begon?

Dennis: “Je hoeft niet te twijfelen, zolang je een hart hebt voor de zorg. Ik ben niet de meest sociale persoon, maar ik heb geleerd om mijn kwaliteiten – rust, luistervaardigheid en empathie – in te zetten. Als je écht een goede verpleegkundige wil worden, dan kan je het ook. Ik kom zelf ook mensen tegen die na hun vijftigste en een leven lang in het bedrijfsleven de switch naar de zorgsector maakten. Er zijn zoveel handen te kort, en zoveel uiteenlopende jobs dat er altijd wel eentje bij je past.”