Jitse staat zijn mannetje in de zorg

Lang geconcentreerd achter de boeken zitten, het is niets voor Jitse (21 jaar). Pas toen hij in het vierde middelbaar naar de B-stroom verhuisde en voor kinderzorg koos, vielen de puzzelstukjes geleidelijk aan op hun plaats. Tijdens een zevende specialisatiejaar waren het zijn stages die niet enkel bijzonder goede punten opleverden, maar ook een richting voor de toekomst.

Hoe heb je je eerste job gevonden?

Jitse: “Na mijn middelbaar wou ik meteen beginnen werken. We zaten midden in de coronaperiode, dus mijn sollicitatie bij een crèche verliep via Teams. Ik was meteen aangenomen. Een tijd lang heb ik die voltijdse job gecombineerd met een extra studie hulpverlener-ambulancier op zaterdag. Het bleek te veel, dus met de studie ben ik gestopt. Toch ben ik blij dat ik het geprobeerd heb, want wat ik ondertussen had opgestoken aan informatie, komt me nu goed van pas om met kinderen te kunnen werken.”

Werk je nog steeds in hetzelfde kinderdagverblijf?

Jitse: “Nee, toch niet. De job was niet helemaal wat ik zocht. Ik heb altijd vakantiewerk gedaan in de buitenschoolse opvang. Ik voelde dat ik het contact met grotere kinderen miste in mijn werk. Ik botste op een vacature voor een combi-job bij de gemeente Boom: in de buitenschoolse opvang én de crèche tegelijkertijd. Een geweldige combinatie met heel veel variatie.” 

Welke momenten geven jou energie?

Jitse: “Ik zorg voor veel kinderen, dus er valt veel informatie te verwerken. Hen allemaal leren kennen, daar heb ik de handen mee vol. Dat maakt het net leuk, je verveelt je geen seconde. Als ik toekom of vertrek, roepen kinderen m’n naam. Of ze geven me nog gauw een knuffel of een high-five. Dan besef je dat je iets betekent. Voor hen én voor hun ouders.”

Hoe is het voor jou, als man tussen uitsluitend vrouwelijke collega’s?

Jitse: “Toen ik hier begon te werken, vertelden ze me dat ik de eerste mannelijke collega was in tien jaar tijd. Dan wil je toch graag bewijzen dat jij de job net zo goed kan. De kinderen in de buitenschoolse opvang vinden het wel fijn dat ze eens kunnen voetballen of basketten met een meester. Uit gewoonte zeggen ze wel altijd ‘juf’ (lacht).” 

Wat zijn de voordelen aan je job? 

Jitse: “Het is een heel sociaal beroep, je hoeft niet de hele dag aan een bureau te zitten. De tijd vliegt want er is altijd iets te doen. Mijn collega’s zijn heel open, we praten veel en kennen geen schaamte voor elkaar: hier mag je eerlijk zeggen wat er scheelt. Het is mooi dat je er niet alleen bent voor de kinderen, maar ook voor hun ouders. Soms worstelen zij om bijvoorbeeld hun kind in slaap te krijgen. Iets waarvoor wij bij wijze van spreken honderden trucs uit de mouw schudden. Als ze je de volgende dag begroeten met ‘hé, die tip van jou heeft goed gewerkt’, is dat heel leuk om te horen.” 

Welke raad zou je meegeven aan toekomstige collega’s? 

Jitse: “Als dit beroep je aanspreekt, moet je er gewoon voor gaan! Misschien heb je schrik dat je niet sociaal genoeg bent, maar geloof me: dat leer je tijdens je stages vanzelf. In mijn ogen bestaat er niet zoiets als een vrouwen- of een mannenberoep. Dus ik hoop dat ik ooit mijn eerste mannelijke collega kan verwelkomen.”